Hoi, ik ben David Booij. Elke maand schrijf ik een nieuwsbrief over in verbinding leven met de natuur en jezelf. Ben je nog geen volger van de nieuwsbrief en lees je graag mee? Geef je hier op:
Onlangs ben ik met collega's op een stilte weekend geweest. Stilte in de zin van letterlijk je mond houden, maar ook stilte in de zin van vertragen en van binnen stil worden om te zien wat er in je opkomt: inzichten, inspiratie, emoties die ruimte krijgen wanneer je even niet ‘aan’ staat. Als een onstuimig wateroppervlak dat tot rust komt zodat je de bodem van het meer of juist je eigen spiegelbeeld kunt zien.
Het weekend was geïnspireerd op de Dao de Jing. Daarin staat dat de mens in verbinding staat met een horizontale en een verticale lijn. Vrij vertaalt is de verticale lijn de verbinding met inspiratie, je eigen bron, je diepste zelf, een groter geheel, de natuur, de hemel of een andere voor jouw diepe waarheid. Het is de taak van de mens om die inspiratie te ontvangen en vertalen naar de horizontale lijn: de buitenwereld, het dagelijks leven waarin, als je niet oppast, die inzichten algauw ondersneeuwen in de chaos van alle dag. Tijdens het weekend creëerden we momenten om in verbinding te raken met die inspiratie, door: ademhalingsoefeningen, meditaties, letterlijk periodes van stilte in te lassen, buiten te zijn en te reflecteren over wat stilte voor ons betekent en wat er in ons opkomt tijdens die momenten.
Een van de meest betekenisvolle momenten voor mij was op de tweede dag, toen we bij het water een oefening deden. We moesten alleen aan het meer zitten, onze aandacht richten op een punt naar keuze en daar dertig minuten op focussen. Dat was geen gemakkelijke opdracht, gezien de vele gedachten en afleidingen. Mijn focuspunt was een grasspriet vlak voor me. Eerst een saaie, doodnormale grasspriet. Maar na verloop van tijd een object dat steeds meer betekenis kreeg: ik voelde empathie voor deze stengel, die telkens platgedrukt werd door de wind en weer omhoog probeerde te komen. Dat was moeilijk voor hem, want de wind bleef maar duwen. En toen, plotseling op een windstil moment toen het allang leek alsof de spriet het opgegeven had: kwam ie weer rechtovereind! Ik voelde vreugde, wat een kracht. Maar na even, kwam er een volgende, heel harde windvlaag en werd hij permanent omver geblazen. Dat maakte dat ik me daarna een poosje sip voelde.
Na deze oefening liepen we terug door het bos, en degene voor mij liep heel langzaam. In plaats van hem voorbij te gaan of gefrustreerd te raken, besloot ik zijn tempo te volgen. Dit opende een hele nieuwe wereld voor me, waarin ik elk detail onder mijn voeten kon voelen. Door te vertragen openden mijn andere zintuigen zich meer, en ik werd me bewuster van mijn omgeving en mijn innerlijke beleving.
Het weekend heeft me geleerd:
dat stilte niet alleen gaat over stilzitten en naar binnen keren, maar ook kan ontstaan door onze zintuigen naar buiten te openen
dat de inspiratie die opkomt vaak niet het antwoord op je vragen is, maar eerder het verdwijnen van de vragen. Moeilijk te omschrijven, maar ik als ik er woorden aan zou geven gaat het over: acceptatie, mogelijkheden zien en tevreden zijn met wat je hebt.
Hoe zorg jij ervoor dat je stil wordt en in verbinding raakt met een diepere inspiratie? Wat zou je nog willen doen om die inspiratie meer ruimte te geven als tegenwicht aan de taken en verantwoordelijkheden in de stroom van het dagelijks leven? Ik ben benieuwd!
Lieve groet,
David
De volgende nieuwsbrief komt op zondag 14 april. Heb je vrienden of collega’s waarvoor de nieuwsbrief wat kan zijn? Deel hem via deze link.
